Пред неколку години, некоја голема бура се пренесе над нашиот дом во текот на ноќта. По само неколку минути и неколку блесоци на молња, нашата мала Манон се качи во кревет со нас. Мојата сопруга Вероник, сакајќи да ја увери нашата ќерка, ја пренесе до прозорецот и рече: „Не плаши се. Погледни колку се убави светлата на небото'. Но во тој момент, една молња ја префрли небото со страшен пукот. Вероник се повлече од страв, а Манон беше уште повеќе исплашена!
Гледајќи ја силата на елементите таа ноќ, не можев да не размислувам за нашиот Спасител Исус Христос, Создателот на сите нешта. Исто така, размислував за нашиот Небесен Отец кој го даде својот Единствен Син за да не спаси нас. Тие го остварија најзначајниот чин во универзумот: расчистување на патот за да достигнеме вечен живот.
Потоа размислував за Мојсеј, кој беше освоен од страв кога Спасителот го побара да го ослободи Израел. Господ му рече:
„Кој му дал уста на човекот? Кој го прави нем, или глув, да гледа, или да е слеп? Зар не сум тоа Јас, Господ? Па сега, оди, и Јас ќе ти ја отворам устата, и ќе те научам, што да зборуваш.“[i]
Гласот на Господ сигурно звучеше како грмотевица низ телото на Мојсеј! Како Мојсеј, ние имаме одговорност да го собереме Израел во земјата на мир, во кол на Сион. Без оглед на нашата способност за изразување, мораме да продолжиме напред со вера. Дали се чувствуваме способни да го направиме тоа што Господ го сака од нас? Дали ја чувствуваме нашата одговорност во собирањето на Израел? Се разбира, тоа започнува со нас самите, нашите брачни партнери и нашите сопствени деца.
Додека мојата сопруга и ќерка беа многу исплашени од бурата, си помислив: „Се надевам дека сега ќе врне, бидејќи беше толку жешко!“ Различните перспективи водат до различни постапки. Каде стоиме кога животот не нè води по најлесниот пат, или по патот што сакавме да го избереме? Како што бурата стануваше сè поинтензивна, помислував и на Џозеф Смит, кој често беше оптоварен со сите одговорности што му беа дадени на толку млада возраст. Често клекнуваше на колена за да му се моли на нашиот Небесен Отец. Можеби еден од најтрогателните моменти се случи во Затворот Либерти, кога се чувствуваше напуштен од Господ. Господ му рече:
„И ако ти бидеш фрлен во дупката, или во рацете на убијците, и казната е смрт спроведена за тебе; ако ти си фрлен во длабока; ако брановите се издигаат против тебе; ако жестоки ветришта станат твој непријател; ако небесата се затемни, и сите елементи се соберат да го издигнат патот; и над се, ако самите вилици на пеколот ќе ја отворат устата широко по тебе, знај синко, дека сите овие нешта ќе ти дадат искуство, и ќе бидат добри за тебе. Синот на Човекот има спуштено под сите нив. Дали си ти поголем од Него? ... не плашете се од тоа што човек може да стори, зашто Бог ќе биде со тебе секогаш и засекогаш. “[ii]
Овие зборови мора да се почувствувале како гром низ неговото болно и изморено тело. Но, бидејќи дојдоа од нашиот Спасител, му дадоа силата и надежта што му беа потребни за да продолжи напред, и покрај неговите тешкотии. Дали ние доволно паѓаме на колена за да ја добиеме Неговата сила и надеж?
Господ често го користи нежниот, мирен глас на Светиот Дух за да ни се обрати, да нè утеши, да нè предупреди, да нè води и да нè успокои. Тој го прави тоа во моменти на сомнеж, но и во времиња на немир, очај или вознемиреност. За да обезбедиме секогаш да го слушаме овој мал глас, треба да се навикнеме да го слушаме, или поточно да го чувствуваме, во тивки моменти. Тогаш, иако нежно, ќе проникне во нашите срца и умови како молња.
Јас така сведочам во името на Исус Христос, амин.
[i] Излез 4:10–12
[ii] Учење и Завети 122: 7–9